Met de hedendaagse, 24/7 doordraaiende nieuwsvoorziening kun je alle kanten op. Het zou zomaar eens de daadwerkelijke realiteit kunnen zijn. Maar alléén als het geen komkommertijd is.
Sensatiepers
Maar meestal vermoed ik zelf allang dat de gepropageerde ‘feiten’ nep zijn. Géén feiten dus, maar hooguit sensatie-triggers. Je brein blijft er echter mee bezig, in een non-stop poging om steeds maar weer het onderscheid tussen fake en echt te kunnen ontdekken. En daar schuilt ook meteen het beruchte addertje onder het gras; door het ontbreken van objectieve, niet sensatiegerichte informatie uit betrouwbare bronnen word je steeds afhankelijker van wat je dan wél voorgeschoteld krijgt.
Al weken worden we met dat ‘nieuwe en fatale’ coronavirus om de oren geslagen. Maar onbewust schaar ik de gestaag aangevoerde info daarover steeds vaker onder het knopje ‘sensatiepers’ of ‘komkommernieuws’. Vooral ook omdat het nog steeds zo ver van mijn bed gebeurt. Het zal allemaal wel.
Angst = clicks
Maar voor de media is het natuurlijk goud. Want ophef! Angst! En dus: Clicks! Hoera. Als je het nieuws mag geloven, leggen we binnenkort allemaal het loodje vanwege dit virus. Want karma en zo. De mensheid is gedoemd zichzelf te vernietigen. En dat, terwijl het ‘gewone’ griepvirus vele malen dodelijker is dan dat coronageval. Elk jaar krijgen in Nederland maar liefst een krappe miljoen mensen een influenza-infectie, waarvan zo’n 250 tot 2000 personen daadwerkelijk sterven. Dood door griep. Geen haan die ernaar kraait; dat wordt immers weer als totaal normaal beschouwd.
Al dat ‘nieuws’ heeft steeds weer een gigantische impact. En achteraf blijkt dan keer op keer dat er een verborgen agenda achter schuilt. Want subjectiviteit rules. En objectiviteit blijkt mijlenver weg. Net als dat gezonde boerenverstand, waarover ook de landelijke media niet langer lijken te beschikken.
Durf ik een mening aan?
En nét als je denkt dat het veilig is om uiteindelijk ergens tóch een mening over te vormen, lees of hoor je weer iets, waaruit blijkt dat de werkelijkheid toch 180º anders ligt. In hoeverre kun je het jezelf dan permitteren om – louter voor jezelf of in een geanimeerd gesprek – überhaupt nog een opinie te hebben?
En dan is het moment daar: de media vindt het nieuwe speeltje, in dit geval een of ander virus, niet langer interessant. Weg informatiestroom. De afloop van het opgediste nieuwsfeit blijft gissen. Enkel en alleen de nieuwsmedia bepalen immers of ‘nieuws’ voor ons nog wel of niet meer interessant is (lees: of het bij verdere berichtgeving nog voldoende clicks oplevert). Waarom laten wij dat journaille in hemelsnaam die keuze?
En zo moet ik vaker wel dan niet gewoon maar accepteren dat ik door de trends in de hedendaagse nieuwsvoorziening met meer vragen blijf zitten dan dat ik antwoorden krijg. Wat is dan nog de waarde van nieuws?
Bron: pixabay.com
