Toen Nicky (31) kort voor de kerst vorig jaar hoorde dat ze baarmoederhalskanker had, begon ze direct met schrijven. Alles wat er gebeurde, alles wat er door haar heen ging, alles wat de kanker met haar deed, en nog steeds doet, ook al is ’t nu ‘weg’. Maar gaat het ooit weer weg? In je hoofd blijft het. De vermurwende angst, de hevige hoop, de enorme vecht- en levenslust. Hier op HoeVrouwenDenken vertelt ze haar verhaal.
>> Wat hieraan voorafging (Afl. 1) <<
Iedereen kent het wel. Het wakker liggen in je bed. Het niet kunnen slapen. Het steeds maar weer overdenken. Je hersenen maken overuren, terwijl je ogen op half 11 hangen. De onrust spookt door mijn lijf en ik vind maar geen houding die lekker ligt. Zucht. Sinds kanker in mijn leven is, is lekker slapen niet meer vanzelfsprekend.
Deze middag heb ik mijn “praatpersoon” van Care for Cancer* weer ge-appt voor een afspraak. Ik zit vol en heb weer mentale hulp nodig. Het is alsof zich een dikke knoop aan het ontwikkelen is in mijn brein. De arts had mij al gewaarschuwd; het mentale spelletje begint vaak zo’n zes weken na het lichamelijke herstel.
“Dan ben je weer wat fitter en ga je alles overdenken. Het stukje van: ‘ik heb de dood in de ogen gekeken…’ En je steeds weer afvragen of je wel echt ‘schoon’ bent.”
Ik ben er vroeg bij. Nog geen drie weken uit het ziekenhuis en de pret begint al. De adrenaline neemt langzaamaan weer normale levels aan en het besef begint te komen. Het begint te sudderen. Langzaam sluipt het naar binnen.
Het begint met kleine dingen. Ik zit met manlief een filmpje te kijken, terwijl wij onderuitgezakt op de bank hangen. De hoofdpersoon onderzoekt haar lichaam onder de douche en ontdekt een knobbeltje in haar borst. Nog voordat dat ik het door heb, ben ik al aan het graaien naar mijn borsten. ‘Shit, die heb ik niet eens gecontroleerd! Daar zou ook iets kunnen zitten!’ Als een panische gorilla zit ik op de bank mijn borsten en oksels te controleren. Aha, mijn welbekende vriend is er weer. Hoi, angst.
Later in de week verschijnt er een bericht in de lotgenotengroep op Facebook. Bovenaan pronkt de titel “SLECHT NIEUWS!!” Alles in mij schreeuwt dat ik het niet aan moet klikken. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het weer eens van mijn verstand. Onder de titel verschijnt het verhaal van een jongedame die ongeveer even oud is als ik en inmiddels alweer een paar jaar schoon van baarmoederhalskanker. Ze vertelt dat de rechterkant van haar gezicht is gaan hangen en na nader onderzoek bleek dat er uitzaaiingen zijn gevonden in haar hersenen. Het is afgelopen. Ze kunnen haar niet meer helpen. Ik betrap mijzelf er op dat ik mijn gezicht aan het checken ben. Als ik lach, lacht dan nog wel heel mijn gezicht mee?
*POEF*
Ineens zit er een engeltje op mijn schouder.
‘Nicky, meid, laat je niet zoveel angst aanjagen? Je leest toevallig een slecht verhaal. Kan gebeuren! Dit hoeft niet jouw verhaal te zijn. Jij bent in remissie, je wordt goed gecontroleerd en bij klachten controleren de artsen je nog beter. Een MRI kan laagdrempelig aangevraagd worden. Het komt echt wel goed!’
Ja, wat ben ik toch ook raar aan het doen? Natuurlijk komt het met mij wel goed. Laat je niet gek maken, Nick!
Maar ik laat mij wél gek maken. Wat ik niet heb gemerkt, is dat er samen met de angst óók een duiveltje op mijn schouder is gaan zitten. Goed verstopt achter mijn oorschelp. Je kunt hem bijna niet zien of horen. Hij joelt continu hetzelfde deuntje: ‘Kanker komt altijd terug. Kanker komt altijd terug!’
Ik probeer het weg te wuiven. Te Negeren. Maar het is net als een irritante piep. Als je hem eenmaal hoort, dan kan je het niet níét meer horen.
Mijn verstand zegt me dat ik aan de bel moet trekken. Gelukkig kan ik dat zonder enig schaamte. Ik ken mijzelf ondertussen wel zo’n beetje. Het heeft even geduurd, maar zo rond de dertig had ik mijn handleiding al behoorlijk vaak gelezen. Ik voel mij niet thuis in het donker, maar toch trekt het mij aan. En als ik er eenmaal gewend ben, dan is het moeilijk om daar zelf nog uit te komen. Ik heb hulp nodig. Ook angst kan vertrouwd raken.
Mijn praatpersoon appte mij gelukkig meteen terug: “Ik kan morgen om 14 uur of volgende week dinsdag om 10 uur!!
“Dinsdag is perfect, dank je.” app ik haar snel terug. Zo, die afspraak staat. Mijn persoonlijke 112 is gebeld. Het engeltje en mijn verstand zijn tevreden.
“Goed Nicky, zie ik je dan. Gaan we met jouw ‘knoop’ aan de slag 😉”
Eens kijken of we samen dat duiveltje weer een toontje lager kunnen laten zingen. Maar voor nu pak ik mijn oordopjes en ik slik een oxazepam. Dat verdooft het duiveltje. Voor even. Maar genoeg voor wat slaap.
bron: pixabay.com 4803407
*Care for Cancer is een soort van “alles-zorg” instantie rondom en met kanker. Zij zijn er voor je, zodra je de diagnose kanker hebt gekregen. Ze begeleiden, luisteren, helpen waar nodig en denken aan jou zodat jij niet verdrinkt of verdwaalt in het duistere stukje van kanker.
