‘En hoe is het nu met je buik?’
De huisarts tikt wat gegevens in haar computer. Het is een logische vraag die automatisch volgt op de gegevens die op haar scherm staan beschreven, nadat ik afgelopen december een aantal dagen op de spoedeisende hulp heb doorgebracht met acute buikklachten.
Ik haal mijn schouders op.
‘Gaat wel goed eigenlijk…’
‘Maar…?’ Haar handen zweven boven het toetsenbord en haar ogen haken zich in de mijne. Ze kent me langer dan vandaag en is scherp. Superscherp.
‘Ik ben zo moe,’ zeg ik dan.
Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog en kijkt me aan.
‘Nou ja, ik ben al langer moe en ik lijk maar niet uitgerust te raken,’ ratel ik dan. ‘Zelfs na vier weken vakantie kan ik niet zeggen dat ik uitgerust ben. ’s Avonds om negen uur begin ik al te knikkebollen en snak ik naar mijn bed. Ik sleep me door de dag heen en vraag me af wat er me aan de hand is. Ik word zo moe van mezelf!’
Om die laatste woorden schieten we allebei in de lach.
‘Bij wijze van spreken dan,’ murmel ik.
De huisarts knikt. Dan pakt ze haar pen en klikt de drukknop in-uit-in-uit. Ik volg de bewegingen met mijn ogen en voel de tranen branden.
‘Stoelgang?’ Ze kijkt me onderzoekend aan.
‘Wisselend,’ schokschouder ik. Het blijft een onderwerp waar ik mezelf wat ongemakkelijk bij blijf voelen. Urine, bloed, dat maakt me niet uit. Maar over poep heb ik het niet graag. Dat lijkt bijna meer privé dan seks.
Na wat verdere vragen besluiten we: bloed- en fecesonderzoek. Met een potje en een laboratoriumformulier sta ik even later op.
‘Waarom ben je hier niet eerder mee gekomen?’ vraagt ze als ik al bij de deur sta.
‘Ik weet het niet,’ antwoord ik naar waarheid. ‘Geen tijd. Geen zin. Geen… nou ja, gewoon.’
Weer knikt ze.
‘Grappig dat ik hier wel regelmatig bezorgde vrouwen zie met hun kinderen, hun ouders of om over een partner te praten waar ze van alles over vermoeden. Maar voor zichzelf komen ze zelden. Je mag best bezorgd zijn over jezelf hoor. Ook van jou is er maar één exemplaar, hè.’
Pas buiten dringen haar woorden goed tot me door.
De tranen die lang achter mijn ogen aan het drukken waren, laat ik eindelijk de vrije loop.
Zal ik het ooit leren om ook eens naar mezelf te luisteren in plaats van het alert zijn op andere mensen?
Ik ben bang dat ik er een heel vrouwenleven voor nodig heb…
Heel herkenbaar… Ben pas anderhalf jaar met manlief in de weer geweest terwijl ik me zelf ook niet zo lekker voelde. Ik dacht vermoeidheid, spanning, door het werk, door de privé-omstandigheden… Maar nooit gedacht dat de oorzaak voor mijn eindeloze vermoeidheid, pijn in mijn hele lichaam en een constant wattenhoofd misschien wel eens echt lichamelijk zouden kunnen zijn. Tot voor kort dan… Hoewel er niets ‘ernstigs’ is, moet ik waarschijnlijk wel onder het mes. Er zit lichaamsvreemd materiaal in mijn lijf dat hoogstwaarschijnlijk de oorzaak is van een groot deel van de klachten… Over anderhalve week m’n intakegesprek in het ziekenhuis. Ben benieuwd en ongerust tegelijk. Maar ook in goed handen daar. Dus daar houd ik me vooralsnog maar aan aan vast.
Zijn je klachten van de essure? Het lichaamsvreemde materiaal….
Dat klopt Petra! Binnenkort weet ik hopelijk of verwijderen een optie voor mij is.
ik ook 😉 sterkte!