Mijn mamsie was jarig. Het wat omvangrijkere cadeau had ik al via mijn zus geregeld (de afstand Oostenrijk-Nederland was iets te groot om zelf spontaan even langs te gaan), maar ik wilde toch ook nog iets ‘spontaans’ op de dag zelf (laten) geven. Een leuke kaart met een speciale plak chocolade (met hartjes): een brievenbuspakketje van Kaartje2go.
De avond ervoor krijg ik rond zessen een mail van post.nl: het pakketje is “in de brievenbus” bezorgd. Ik app mijn vader dat hij het meteen even moet onderscheppen om het haar dan op haar verjaardag zelf te kunnen geven.
“Pakketje?” appt mijn pa terug. “Hier is geen pakketje. Niks in de brievenbus.” Ook bij de buren blijkt niets te zijn afgeleverd. Ik schiet meteen in de alarmstand. Het zal toch niet, hè? Heb ik weer.
Track&Trace zegt eveneens dat het pakketje afgeleverd is. Ongeduldig als ik ben, klim ik meteen in de chat, maar ook de post-chatbot vertelt me – geheel geautomatiseerd – dat ik nog maar effe mot wachte. De ‘menselijke’ klantendienst zelf is onbereikbaar. Haat aan die eeuwige wachtrijen.
Rond 8 uur ’s avonds mail ik uiteindelijk maar Kaartje2go en vertel mijn probleem. Nog geen vijf minuten later krijg ik persoonlijk antwoord van Pippie: aan de services van post.nl kunnen zij helaas niets veranderen, maar geen zorgen, kaart plus cadeau worden gewoon nóg een keer verstuurd. Gratis. En via een andere bezorgpartner (met de heel toepasselijke naam “Red je pakketje”), zodat het toch nog op tijd, op de dag zelf, geleverd wordt. Ik krijg zelfs een tegoed op mijn account, “voor het ongemak.”
Ik ben blij en opgelucht. Wát een geweldige service! En dat na achten ’s avonds, van echte mensen; géén chatbots! Op Twitter doe ik als moderne zeurburger natuurlijk meteen mijn beklag over post.nl. In mijn frustratie roep ik zelfs dat ik hoop dat de bezorger dan maar geniet van mijn moeders chocolade.
Ik krijg van een mede-Twitteraar wel enig repliek: de bezorgers hebben zóveel te doen en de werkdruk is echt extreem hoog, misschien toch nog even afwachten of het alsnog komt?
Maar ik ben boos. En dan is geduld niet mijn grootste eigenschap (dat is het eigenlijk sowieso nooit). Ze motte levere, punt! Niet zeggen dat het geleverd is en dan niks in de bus doen.
En dan… appt mijn vader dat het pakketje zojuist alsnog bezorgd is. Ik zie op mijn telefoon dat de bezorger zelfs heeft geprobeerd om mij te bellen. Oepsie…
Ik voel me meteen een erg driftige, menopauzale en véél te snel reagerende vrouw. Ik had dus inderdaad gewoon nog effe motte wachte… En ja, de werkdruk voor postbezorgers is inderdaad (veel te) hoog. Hulde aan deze bezorger die toch de moeite nam om mijn postzending na werktijd (!) alsnog af te leveren.
Met de staart tussen de benen maak ik mijn excuses op Twitter. Ik overgankelijke chaosvrouw zonder greintje geduld… Dan mail ik kaartje2go, dat het eerste pakketje nu alsnog binnengekomen is en of ze de reddingsbrigade nog kunnen stoppen? En dat ik het ook helemaal snap als ze dat ongemakstegoed weer afboeken van mijn account…
En weer komt het antwoord supersnel: de zending is geannuleerd, zero problemo, maar het tegoed mag ik houden. Voor alle stress en zo. Mijn blijheid groeit nog een stukje groter.
Daarom bij deze een grote virtuele veer in het achterste van Kaartje2go: wat een geweldig bedrijf met een – bereikbare! – klantenservice van heb-ik-jou-daar. Echte mensen die zich meteen om jouw issue bekommeren en alles regelen. Als de klant maar tevreden is. Waar vind je dat vandaag de dag nog?
Vanaf nu bestel ik mijn kaarten en cadeautjes enkel nog maar daar. De rest kan hier namelijk bij lange na niet aan tippen. En ik hoop maar dat de postbezorger me vergeeft en na een extreem lange werkdag óók van een stuk chocolade kan genieten. Al is het dan niet dat van mijn moeder.
bron: pixabay.com 1835447 (+ eigen toevoeging)
Ja, dit stukje valt inderdaad wel enigszins onder het kopje ‘reclame’. Maar het is geheel vrijwillig – namelijk geschreven vanuit pure klanttevredenheid (en dus ook niet gesponsord).
