“Ik kom wat later, hoor. Er wordt hier buiten een bruiloftsfeest voor de deur gevierd, dus ik kan niet wegrijden.”
“Een bruiloft midden op straat?”
Verbaasd denk ik aan de straat, waarin mijn moeder woont, een piepklein straatje in een Rotterdamse achterstandswijk.
“Ja, leuk, joh! Een heel groot feest. Er staan partytenten en iedereen danst zomaar midden op straat. Ik stuur je wel even een filmpje. Vooral de bruidsmeisjes zijn zó ontzettend schattig! Oh, ze hangen nu ondersteboven in het klimrek, dus ik stuur je straks wel een foto.”
“Ik moet ineens denken,” schiet mijn moeder te binnen, “aan die potsierlijk geborduurde trouwjurk, die je ooit in een opwelling kocht, toen je net op de kunstacademie zat?”
“Oh ja,” herinner ik me ineens weer. “Ik had pauze en slenterde over de rommelmarkt. Daar hing ineens die jurk. Ik was meteen verliefd. Die man komt later wel een keer, dacht ik nog.”
“Dat was een schitterende jurk!”
“Ja, klopt.”
“Ik weet nog dat je de volgende dag die jurk gewoon naar de Academie aantrok…”
“Oh ja, da’s waar ook!”
Het olifantengeheugen van mijn moeder werkt nog goed.
“Mét een paar knalrode rubberen regenlaarzen eronder,” proest mijn moeder.
“Het regende die dag, hoor,” verdedig ik mijn outfit. “Bovendien had ik als eerstejaars net geleerd dat contrasten elkaar versterken. Een zachte houtskoolstreep tegenover een harde potloodkras. Ronde vormen tegenover hoekige, dat was pas échte kunst. Dus een trouwjurk met regenlaarzen was daar vooral een zeer artistieke uiting.”
“Wat is er eigenlijk met die jurk gebeurd? Heb je ‘m nog? Zou leuk zijn, als een soort aandenken.”
“Ja, er zit ook nog een heel ander verhaal aan vast.”
“Oh?”
“Ik heb die jurk later weggegeven aan een vriendin, die op de mode-afdeling zat. Ze heeft hem bewaard en er veel later als verrassing voor mij een klein tasje van gemaakt, als cadeau voor mijn trouwerij. Een heel erg mooi tasje, trouwens, met een geregen ketting van zoetwaterparels als hengsel.”
“Hè? Je bent toch nooit getrouwd geweest? Of heb ik iets gemist?”
“Nou ja, je kent Marco toch nog wel? In een dolle bui beloofde en verzon hij altijd van alles. En daarna kwam hij er meestal niet meer op terug. Waarop je je ging afvragen of je het zelf niet verkeerd had begrepen?”
“Wat had hij dan verzonnen?”
De nieuwsgierigheid van mijn moeder is meteen gewekt.
“We zouden samen op vakantie naar de Spaanse Pyreneeën gaan. Hij was daar zelf vaak geweest. In een bergdorp, zo stelde hij voor, zouden we trouwen in een romantisch klein kerkje.”
“Wow, dat heb je me nooit verteld!”
“Nee, alleen mijn vriendin wist ervan. Vandaar dat tasje.”
“Maar…?”
“Nou ja, zoals ik al zei, vanaf het moment dat we onze koffers inpakten, heeft hij er met geen woord meer over gerept.”
“Heb je er dan niet meer naar gevraagd?’
“Nee, dat durfde ik eigenlijk niet. En ik wilde ook niet voor schut staan. We waren tenslotte nog maar een paar maanden samen. Dus ik dacht, misschien heb ik hem verkeerd begrepen, en bedoelde hij later, ooit eens…”
“Nou, ik had het hem recht op de man af gevraagd!”
Mijn moeder snuift verontwaardigd.
“Tja, ik ben nooit zo direct. Ik heb nog wel wat hints gegeven, dat wel. Toen hij zijn koffer inpakte, heb ik hem gevraagd of hij geen colbert of een nette broek mee moest nemen. Maar hij reageerde heel verwonderd met een ‘Waarom? We gaan toch naar de bergen?’ Toen heb ik verder maar niks meer gevraagd.”
“Dom hoor.”
“Hoezo?”
“Misschien berustte alles wel op een misverstand? En dacht hij precies hetzelfde als jij: ‘Raar, dat ze er niets meer over vraagt… Misschien wil ze wel helemaal niet meer? Laat ik dan mijn mond maar houden.’ Nou, zoiets dus.. Nam hij echt geen nette kleding mee?”
“Nee ma, geloof me, alleen maar visspullen: hengels, visnetten, emmers en een hele grote viskoffer… Oh ja, ook nog een paar van die grote kaplaarzen, om mee in het water te staan tijdens het vissen…”
“Rubberen laarzen, zei je?”
De stem van mijn moeder schiet een octaaf de hoogte in.
“Zie je nu wel, suffie! Het was wel degelijk een klein intiem huwelijksfeestje. Die arme man had zich volledig aangepast aan jouw zogenaamde artistieke kledingstijl: trouwen op rubberen laarzen.”
bron: pixabay.com 4908261
